Frammenti di Rossovenexiano | Rosso Venexiano -Sito e blog per scrivere e pubblicare online poesie, racconti / condividere foto e grafica

Login/Registrati

Sfoglia le Pagine

Sostieni il sito

iscrizioni
 
 

Canto notturno di un pastore errante dell'Asia (G. Leopardi). Versione in lingua sarda - Pseydein

 
Ho tradotto in sardo la poesia di Giacomo Leopardi. La suddivisione in strofe è fatta a caso e serve per sezionare il lungo mattone e facilitare la lettura.
 
Itte aches, tue, luna, in chelu? Narami, itte aches,
muttigosa luna?
Naschis su sero, e moghes,
ammirande sos desertos; e ti reulas.
Galu non ses istracca 
‘e s’anda e torra in cussu eternu chelu?
 
E non ti venit a iffadu, e galu ti disizas
de mirare custas baddes?
Assimizat a sa vida tua
sa vida ‘e su pastore.
Essit a primu arbore
move sa roba foras de tanca, e bidet
tazzos, funtanas e erbas;
e istracu si pasat a su sero:
e nudd'atteru disizat.
 
Narami, o luna: a itte balet
a su pastore sa vida sua,
sa vida bostra a bois? Naramilu: a umbe mirat
custu curzu andariolare meu
e su mogher tuo chene fine?
 
Vetzu, inbianchiu, istracu
male chintu e iscurzu
e chin d’un’asche manna e linna a coddu 
in montes, baddes
perdiargios, arenargios, furestas
ventu, tempestas, e cando li cajenta
s’ora, e cando poi astraorat
 
curret bia, curret, abbramat
accabulat orrojas e istagnus
urrughet, risorghet, e pius e pius s’allestrat
chene asseliu e ristoru,
istrazzoladu, sambenande; infinis c’arribat
a su locu chì mirande
e umbe su tantu fadigare bortaiat:
ispentumu orrorosu, immensu,
ue issu urrughende, tottu cantu l’iserghiat.
 
Virgine luna, gai
est sa vida mortale.
S’omine naschit a gherra
e su naschire a custa vida isposat morte.
Provat pena e turmentu
in su mumentu; e in su matessi tempus
sa mamma e su babbu
lu cossolana a sa vida chi est naschiu.
 
E cando benit crescende,
ambos e duos lu sustenint, e pro semper 
in attos e allegas
chircan de l’accorazire
e de l’imbiare a sa resone:
chi l’est che grassia manna
aggradeschia dae sa bella erentzia issoro.
 
Ma pro itte dare sa vida
a itte mantennere in bida
si appustis toccat de la cunfortare?
Si sa vida est isagura
pro itte la sustenimus?
Luna geniosa e bella, gai
est s’andala mortale.
 
Ma de mortu tue non ses, 
e forsis de su narrer meu non ti nde abbales. 
Si puru, sola, e semper in biazu
e in pensamentu, forsis intendes
custa nostra vida
su contiveriu nostru, sue suspirar, chi siat:
chi siat custu morrer, custu soberanu
istramudire de cara
e bessire dae sa terra, e benner mancu
a donzi comuna, gèniosa cumpagnia.
 
E tue, certu, cumprendes
su ghettu ‘e custas cosas, e bies su fruttu
de su manzanu, de su sero
e de su geniosu annare de su tempus.
Chi tue lischis, de certu, a cale durche amore
ridat su veranu;
a chie li profetat s’istiu: e a itte li servit
s’jerru frittoridu.
 
Milli cosas lischis tue, e milli nd’iscuperis
chi cuadas li sun a su pastore.
E cada tantu chi t’amiro
istande muda subra de sa campura deserta 
chi, a s’orizonte, cunfinat in su chelu;
o vintzas chin su tazu ‘e roba mea
sichindemi biazande a manu a manu;
e cando in chelu miro vampas de isteddos;
mi naro intro pensande:
a itte tottu custos lugoreddos?
 
Itte achet s’aghera chene fine, e cussu prufundu
infinidu serenu? Umb’est su sensu de custu
desertu immensu? E deo itte so?
Goi pro cussu resono: e de su locu
chene fine e mancu modu
chin solu sos isteddos chene conta;
chi in tantu affannu, e tanta movittia
de cada zeleste, onzi terrena cosa
mulinande chene pasu 
pro torrare semper dae umbe sun partias;
usu perunu, e nen fruttu
de li dare ghettu, non risesso. Ma tue de zertu
zovinedda immurtale, connosches tottu cantu.
 
Custu ego lisco e mi sento
chi de sos eternos giros
e de sa mea dilichesa
carchi vene o cuntentesa
forsis atter at a tenner; ca po mene, vida mi dá male.
Oh tazu ‘e roba mea, pasande, oh, tue si chi ses biada
e sa misèria tua, creo, non connoscas!
 
Cantu imbidia chi ti tenzo!
Non solu pro ca dae s’affannu
belle istoiga ti c’andas
e donzi istentu, dogni dannu
e donnia reselu andas in presse irmenticande;
e mancu mai t’intendes iffadande.
 
Cando t’imbolas in s’umbra, supra e s’erva
tue sempes ses chieta e cuntenta;
e grandi parte de annu
chene cumbatta peruna colas tempus.
E finas deo sedo supra s’erva, e in s’umbara
e unu vastizu achet pesare
sa mente, e un’ispronada casi mi punghet
chi vintzas setzende: che so semper innedda 
dae mi bider in pache o in asseliu.
 
E nient’atteru disitzo
e nen resone tenzo mancu ‘e prantu.
Su chi tue gudis e cantu
no isco narrer; ma affortunada ses.
E deo so gudinde pacu abberu 
o tatzu e roba mea, non de custu solu mi lamento.
Si solu dias poder allegare, ti dia tando dimandare:
- Narami: agghitte si dispostu 
in bellu pasu
s’apaniat donzi animale;
e si mi ponzo ego a pasare, su vastizu si nd’abbalet?-
 
Forsis si avio apiu sas alas
e poder bolare supra de sa nues
e contizare sas istellas una a una
o che su tronu chi vat de punta in punta e monte
pius cuntentu dia esser, durche e bellu taggiu e roba mea
pius cuntentu dia esser, crara e bella luna.
O forsis, che so innedda dae su veru
ammirande atteras sortes, in custu pessu meu:
forsis in cada ghettu, siat 
intro e sa cala o sa chillìa
a donnia modu, male, imbuscat su nadale. 
 
Mamoiada, 10 ottobre 2015
 
 

Cerca nel sito

Accademia dei sensi

 ♦sommario♦

a cura di Ezio Falcomer

♦Compagnia di teatro sul web Accademia dei Sensi♦

Cerca per...

Sono con noi

Ci sono attualmente 2 utenti e 4933 visitatori collegati.

Utenti on-line

  • Ardoval
  • Antonio.T.